استاد یدالله بهزاد، ادیب و شاعر کرمانشاهی که برای سرودن، زبانی بلیغ و شیرین داشت، سال‌های زیادی را به فرهنگ کرمانشاه خدمت و شاگردان بسیاری را پرورش داد. 
 

وطن‌پرستی، متانت و فروتنی از ویژگی‌های بارز این استاد برجسته ادبیات بود که مورد تحسین بسیاری از شاعران و هنرمندان نام‌آشنای کشور قرار گرفته است.

استاد بهزاد بهمن ماه ۱۳۰۴ در کرمانشاه دیده به جهان گشود و سال ۱۳۲۷ در دانشگاه ادبیات دانشگاه تهران از محضر اساتید بزرگ آن دوران مانند جلال الدین همایی، بدیع الزمان فروزان فر، احمد بهمنیار، دکتر محمد معین، دکتر ذبیح اله صفا و دکتر پرویز خانلری، بهره‌های بسیار برد. سال ۱۳۳۲ در دبیرستان‌های کرمانشاه به تدریس ادبیات پرداخت و شاگردان زیادی را تربیت کرد که هر کدام از آنها در زمینه‌های مختلف به درجات بالای علمی و مدیریتی رسیدند.

وی عشق و علاقه‌ی فراوانی به ورزش داشت و در جوانی به ورزش‌های باستانی، وزنه‌برداری و بسکتبال روی آورد و در کنار تدریس مدتی هم مربی بسکتبال شد و با تلاش و زحمت فراوان تیم‌های وزنه‌برداری و بسکتبال کرمانشاه را راه‌اندازی کرد.

این دانشمند فرزانه که معلمی ادیب و شاعری توانا بود، در هنر خوشنویسی هم دست داشت و از تعلیمات استادان بزرگ خوشنویسی کشور همانند علی اکبر کاوه، حسن خطاط، محمد رضا اقبال، غلامحسین امیر خانی و شکسته نویس برجسته و یدالله کابلی خوانساری بهره مند شده بود و با اکثر خوشنویسان و هنرمندان کرمانشاه، دوستی، محبت و روابط هنری و معنوی عمیقی داشت.

از این شاعر دانشمند که بیشتر به سبک خراسانی شعر می‌سرود، حدود ۱۰ هزار بیت شعر در دسترس است که بخش‌هایی از آن در ۲ مجموعه شعر به نام «گلی بی‌رنگ و یادگار مهر» و ۲ یادنامه به نام‌های «فصل‌نامه گوهران و بر بلندای بیستون» منتشر شده است.

سرانجام ساعت ۲ بامداد روز یکشنبه پنجم فروردین‌ ماه سال۱۳۸۶، این دانشمند ادب و هنر، در ۸۲ سالگی چشم از جهان فرو بست.

نظر مقام معظم رهبری در مورد استاد یدالله بهزاد

ایشان یک سفر مشهد آمده بود، و همان موقع من تحت تعقیب بودم؛ از مشهد خارج شده بودم، رفته بودم یک محل دوردستی. یک وقت دیدم آقای بهزاد و بعضی از دوستان دیگر انجمن ادبی مشهد آمدند آنجا برای دیدن ما؛ با اینکه این کار خطرناک بود.